|
Recensie: CD De Dijk, Brussel
09 september 2008 - Sentimento.nl
Zo en dat is studioalbum nummer 15. De mannen van De Dijk gaan onvermoeibaar door en Huub van der Lubbe blijft pakkende teksten schrijven.
Ook op het nieuwe album Brussel, -waar de plaat is opgenomen- zijn op één na alle nummers door de frontman geschreven. Brussel biedt je een afwisselend album, maar vooral veel De Dijk.
Op het album horen we up-tempo bluesnummers, vleugjes rock, veel blazers, gitaren, zelfs een snufje country en rustige nummers uiteraard. Het meest opvallende nummer is toch wel ‘Het moet en het Zal (Enough is Enough)’, een heerlijk stevig en soulvol duet met soullegende Solomon Burke. De heren zingen lekker tegen elkaar in alsof een hun leven ervan af hangt. Zonder Huub van der Lubbe tekort te willen doen, is het toch Burke die het nummer de meeste power geeft.
Onverwachts, maar zeker wel leuk is het nummer 'Mira', dit is een feestelijk Salsanummer. En ook dat kan De Dijk dus, muzikaal is dit nummer, dat een hommage is aan de Surinaamse zanger Lieve Hugo, zeer sterk en waan je je op zomerse oorden.
‘Alsmaar steeds zo’ is qua tekst en muziek een typisch Dijk-nummer. Met woorden als En de zee die blijft maar blauw en de zon die blijft maar schijnen. En jij blijft alsmaar de mijne, omdat is steeds zo van je hou, is Huub op z’n best. Het nummer kent tevens een lekker stevig einde met snerpende gitaren. Heerlijk! Qua tekst is ook de track ‘Niet de lijnen maar de bocht’ onmiskenbaar De Dijk.
Van de wat rustigere nummers is ‘Mijn van straat geredde Roos’ het meest melancholisch en ontroerend. Intens gezongen en mooie muzikale begeleiding en meerstemmigheid in de zang maken het nummer een goeie ballad.
Huub van der Lubbe heeft gezegd dat het maken van een plaat bij De Dijk tegenwoordig soepeler gaat dan ooit. En dat is toch wel heel goed van 'Brussel' af te horen, het lijkt of ze met speels gemak dit album hebben opgenomen. Het is ook niet zo dat we een heel ander of vernieuwend geluid horen. Degene die niets met De Dijk hebben, zullen deze plaat laten voor wat het is. Maar dat doet niets af aan de kwaliteit van de band. Een zeer prettig album levert De Dijk namelijk af.
Albumtoppers:
-Mijn van straat geredde roos
-Het moet en het Zal (Enough is Enough)
-Niet de lijnen maar de bocht
Geschreven door: Lenny Veerman
| |
Als jij het niet meer weet
